สาเหตุ   เชื้อไวรัส Pineapple Mealybug Wilt-associated Virus

อาการของโรค

โรคเหี่ยวสัปปะรด หรือ โรคเอ๋อ  อาการแรกนั้นเกิดกับระบบรากก่อน โดยรากจะไม่มีการสร้างเซลล์ส่วนปลายรากชะงักการเจริญเติบโต   รากจะไม่ทํางานและเซลล์จะตายซึ่งต่อมาเนื้อเยื่อส่วนรากจะเน่า สับปะรดจะแสดงอาการให้เห็นทางส่วนปลายใบและตัวใบในเวลาต่อมา   คือ ใบจะอ่อนนิ่ม  มีเขียวอ่อนหรือสีเหลืองอ่อน  ปลายใบแห้งเป็นสีน้ำตาลจนถึงสีแดงลามสู่โคนใบ   ใบลู่ลง แผ่แบนไม่ตั้งขึ้นเหมือนใบปกติต่อมาต้นเหี่ยวและแห้ง  รากสั้นกุดถอนต้นง่าย การทําลายเริ่มตั้งแต่ปลูกจนถึงเก็บเกี่ยวทั้งในแปลงต้นปลูกและแปลงต้นตอสับปะรดจะแสดงอาการของโรคเด่นชัดหลังการบังคับดอก   โดยผลสับปะรดจะไม่พัฒนามีขนาดเล็ก   การทําลายทําให้คุณภาพและผลผลิตเสียหายมากไม่สามารถเก็บเกี่ยวผลผลิตได้  ความรุนแรงของโรคเหี่ยวจะขึ้นกับสภาพภูมิอากาศ  ระยะการเจริญเติบโตและความแข็งแรงของสับปะรดและเป็นที่น่าสังเกตว่าในระยะ 1-4 เดือนแรกสับปะรดจะมีการเจริญเติบโตปกติ หลังจากนั้นอาจแสดงอาการเหี่ยวเฉาอย่าง รวดเร็ว (Quick wilt) โดยสับปะรดจะเหี่ยวจากปลายใบแล้วลุกลามสู่ ตัวใบ ต่อมาจะเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอมแดงชมพู (Reddish-yellow) หรือเหลืองจัด (Necrosis) ใบหักงอและจะตายในที่สุด

การแพร่ระบาด

โรคเหี่ยวของสับปะรดมีเพลี้ยแป้งเป็นพาหะนําเชื้อไวรัสสู่ต้นสับปะรดโดยจะดูดกินน้ำเลี้ยงจากต้นสับปะรดที่เป็นโรคเหี่ยวสู่ต้นที่ปกติในรูปแบบการกระจายตัวแบบวงกลม มีการขยายจากจุดกลาง (ต้นเกิดโรค) แล้วค่อยๆ ลุกลามไปเรื่อยๆ โดยมีมดเป็นตัวการนําเพลี้ยแป้งสู่ต้นอื่นๆ ขณะที่บางช่วงอายุเพลี้ยแป้งจะสร้างปีกบินได้จึงสามารถอพยพสู่ต้นสับปะรดอื่นๆ ได้เช่นกัน  เชื้อไวรัสจะเข้าฟักตัวอยู่ในต้นสับปะรดและจะแสดงอาการเมื่อสับปะรดอ่อนแอ หรือสภาพแวดล้อมเหมาะสม

แนวทางการป้องกันกําจัด

1. การเขตกรรม คือการทําความสะอาดแปลงปลูก โดยการไถกลบซากวัชพืชให้หมดโดยเร็วที่สุด   เพื่อทําลายตัวแก่และแมลงพาหะ
2. การตรวจสอบดูแปลงสับปะรด หากพบต้นที่แสดงอาการของโรคต้องรีบเก็บเผาทําลายทันที
3. กําจัดแหล่งวัชพืชข้างเคียงเพื่อทําลายพืชอาศัย (host plant) ซึ่งเพลี้ยแป้งใช้เป็นแหล่งอาหาร
4. อุปกรณ์เครื่องมือ  รถแทรกเตอร์ ฯลฯ จําเป็นต้องทําความสะอาดและตรวจสอบการปนเปื้อน/  ติดมาของเพลี้ยแป้ง